Patronem naszego domu jest św. Franciszek z Asyżu (1182-1226). Był synem bogatego kupca. W młodości prowadził życie beztroskie. Marzył o rycerskiej sławie, chętnie wiec wziął udział w bitwie Asyżan z mieszkańcami miasta Perugi, co skończyło się dla niego krótką niewolą. Po powrocie do domu, przeżył wielki przełom
duchowy. Zerwał z tym co było treścią jego swawolnego życia, oddając się całkowicie Bogu. Gdy usłyszał głos Chrystusa ukrzyżowanego: „Franciszku, idź odbuduj mój kościół, gdyż popada w ruinę!”, odbudował własnymi rękami kilka zniszczonych kościołów w okolicy Asyżu.
Pozbywając się wszystkiego, co posiadał, a nawet własne ubranie oddając ojcu, żył odtąd jak nędzarz.
W 1208 roku podczas modlitwy w kościółku Matki Bożej Anielskiej, zwanym Porcjunkulą odkrył, iż Bóg wzywa go do duchowej odnowy Kościoła. Środkiem do tego ma być ewangeliczne życie, na wzór ubogiego Chrystusa. Odziany w zgrzebny habit, przepasany sznurem, zaczyna głosić Ewangelię naszego Pana Jezusa Chrystusa. Jednocześnie oddaje się posłudze miłosierdzia względem chorych, najbardziej wówczas cierpiących i opuszczonych – trędowatych. Po pewnym czasie życia w samotności zaczęli przyłączać się do niego coraz liczniejsi naśladowcy. Powstają trzy zakony: braci mniejszych (1209), sióstr klarysek (1211) i tercjarzy (1221). Św. Franciszek nie przyjął święceń kapłańskich, pozostał diakonem.
Głosił Ewangelię we Włoszech i poza ich granicami. W 1219 roku udał się do Egiptu, gdzie wojska chrześcijańskie walczyły z muzłumanami o Ziemię Świętą. Franciszek kierując się Słowem Bożym, pragnął nawracać nie mieczem ale przykładem, chciał odwieść krzyżowców od przelewu krwi, lecz nie posłuchano go.
Po przegranej przez chrześcijan bitwie pod Damiettą, udał się do obozu przeciwnika, gdzie został przyjęty przez sułtana z szacunkiem jako Mąż Boży.
Pragnąc ożywić w ludziach miłość do Chrystusa, w noc Bożego Narodzenia
1223 urządził w Greccio żłóbek.
W połowie września 1224 roku modląc się na górze Alwernii, otrzymał stygmaty, czyli rany Męki Chrystusowej.
Zmarł 3 października 1226 roku w Porcjunkuli. W dwa lata później został wyniesiony na ołtarze.
Św. Franciszek pozostawił po sobie kilkanaście różnych pism, a wśród nich Regułę dla zakonu braci mniejszych i słynną Pieśń Słoneczną. W 1980 roku Jan Paweł II ogłosił go patronem ekologów, zabiegających o ochronę naturalnego środowiska człowieka.
Św. Franciszek cieszy się wciąż powszechnym szacunkiem, sympatią i miłością, nie tylko wśród katolików, ale także ze strony chrześcijan innych wyznań, a nawet niechrześcijan. Bez niego również i w dzisiejszym świecie byłoby mniej miłości, wiary i nadziei w miłosierdzie Stwórcy.
Duchowi następcy
- św. Antoni z Padwy, zmarły w 1231 r. wybitny kaznodzieja i teolog, doktor Kościoła
- św. Maksymilian Maria Kolbe, który oddał życie w zamian za innego więźnia w Auschwitz-Birkenau
- św. o. Pio z Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów
- bł. Honorat Koźmiński, założyciel ponad 20 nowych zgromadzeń zakonnych w XIX wieku, a wśród nich Zgromadzenia Sióstr Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych